W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie muzyką kompozytorów z kręgu chopinowskiego. Ta płyta jest tego najlepszym przykładem. Ignacy Feliks Dobrzyński (1807-1867) był kolegą Chopina, studiowali razem u Józefa Elsnera w Szkole Głównej Muzyki. Twórczość fortepian-owa zajmowała dość istotne, choć nie najważniejsze miejsce w jego kompozytorskich poczy-naniach. Koncert fortepianowy to młodzieńcze dzieło, które za życia Dobrzyńskiego nie zos-tało wykonane. Dopiero w latach 80. XX wieku dokonano jego rekonstrukcji i prawykonania. Koncert, jak i inne utwory na płycie: fantazja na temat z opery Don Giovanni Mozarta, Ri-cordanza, mazurki i wariacje, świadczą o jego nieprzeciętnym talencie. Muzyka ta bliska jest muzyce Chopina. Jej urok i wirtuozerię znakomicie przekazali nam wykonawcy, szczególnie pianista Philippe Giusiano, który zapewnia słuchaczom ogromną różnorodność pianistycznej ekspresji w doskonałym wydaniu.

---

W ostatnich dekadach wzrosło zainteresowanie twórczością kompozytorów polskich, którzy w cieniu wielkości geniuszu Chopina tworzącego na emigracji, budowali podwaliny muzycznej kultury w trudnych warunkach krajowych. Nal~ał do nich Ignacy Feliks Dobrzyński (1807-1867). Pochodził z rodziny muzyków i od wczesnych lat wykazywał zdolności muzyczne. W czasach nauki w gimnazjum w Winnicy na Podolu w latach 1817-1825 zaczął komponować, stworzył wówczas m.in. Poloneza A-dur (zadedykowanego Marii Szymanowskiej) oraz większe formy, już jako twórca siedemnastoletni w 1824 roku - Uwerturę koncertową D-dur op. 1 i Koncert fortepianowy As-dur op. 2.

Przedstawione dzieła stanowią rodzaj wizerunku Dobrzyńskiego - kompo- zytora-fortepianisty, począwszy od Koncertu, wielkiej Fantaisie, cyklu Wariacji. aż do salonowych utworów tzw. charakterystycznych (Rapsodia, Ricordanza) i dwóch mazurków, które mają schemat formalny tańca użytkowego, ale wyka- zują pewne rysy poetyckości, rzewności (w Mazurku f-moll) i jako całość pretendują do formy artystycznej. Mimo pewnych schematycznych predylekcji fakturalnych, rozszerzony plan tonalny i wariantowość przy powtarzaniu fraz zbliżają Dobrzyńskiego do Chopina. Nie chodzi o przejmowanie kanonów kompozytorskich, ale o wspólny zasób środków danej generacji, danego środowiska. Twórczość fortepianowa Dobrzyńskiego świadczy o talencie i opanowaniu przez niego warsztatu kompozytorskiego okresu wczesno-roman- tycznego; jest ważną kartą polskiej muzyki w kraju w pierwszej połowie XIX wieku.

Irena Poniatowska

---

Nagrano w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego, Warszawa: 15 czerwca 2016 [9], 23, 25 kwietnia [4–8] i 18–19 sierpnia 2017 [1–3]. Fortepian: Steinway D, 578221.