Słuchając utworów na płycie, aż trudno uwierzyć, że koncert solowy w dorobku Elżbiety Sikory pojawia się jako ostatni z klasycznych gatunków, którymi para się kompozytorka. Wcześniej napisała kwartety smyczkowe, suity, symfonię, oratoria, a nawet opery. Powstały też utwory solowe z dodatkiem – tak bliskiej twórczyni – warstwy elektronicznej. To właśnie na ich gruncie kształtowała się specyficzna relacja, w której solista zajmuje pozycję absolutnie pierwszorzędną, choć nieraz musi dramatycznie rywalizować o przestrzeń akustyczną z zalewającą go masą brzmienia. Jest w tym zmaganiu coś niezwykle fabularnego, narracyjnego – można powiedzieć, że wręcz filmowego. Elektronika była także znakomitym laboratorium dobarwiania, wzmacniania i zwielokrotniania partii solowej. Wszystkie te zabiegi odnajdziemy w koncertach instrumentalnych Elżbiety Sikory.

Niedawne powstanie II Koncertu organowego przekonuje, że kompozytorka w tym gatunku nie powiedziała ostatniego słowa. Z jakim instrumentem zmierzy się następnym razem? Może z fletem, któremu poświęciła kilka utworów w latach 80.? Może z wiolonczelą lub klawesynem – bohaterami odpowiednio I i II Suity? A może zaskoczy nas mniej typowym wyborem, jak w Sonosphere V. Wanda Landowska z partią gitary elektrycznej? Oczekiwanie na jej kolejny koncert solowy z pewnością uprzyjemnią nagrania trzech dotychczasowych znakomitych dokonań Elżbiety Sikory na tym polu.

Krzysztof Stefański (fragment z książeczki)

---

Nagranie Europejskie Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach, styczeń 2018 roku [1-4]; Sala Koncertowa Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, 29 marca 2019 [5-7].