Blisko sto lat temu narodził się nurt muzyki elektronicznej, w której rolę wykonawców przejęły niejako same głośniki. Czasem ukrywane w ciemności, czasem ustawiane na koncertach w fantazyjnych, niemal orkiestrowych układach. To tradycja akuzmonium, której teoretycy i praktycy – Pierre Schaeffer i François Bayle – szybko zrozumieli oryginalność rozwijanej przez siebie estetyki. Oto dźwięk oderwany od źródła: już nie widzimy tego, kto gra, ani tego, co brzmi. Wiolonczela czy pociąg na nagraniu (wówczas: taśmie magnetycznej) to tylko obiekty dźwiękowe, które można poddać dowolnym manipulacjom, do granic rozpoznawalności.

(...)

Zebrane na płycie utwory stanowią drogowskazy rozwoju jednego z czołowych polskich kompozytorów początku XXI wieku i jego koncepcji „akuzmatycznej muzyki instrumentalnej”. Na pierwszym albumie z katalogu Anaklasis możesz też znaleźć utwór A Due (2017) na fortepian Rhodesa i orkiestrę smyczkową, który ten obraz znakomicie uzupełni. Tam solista także grał „nieme” dźwięki, a światło na sali koncertowej przygasało i rozświetlało się w rytm pór doby. Proste i magiczne zarazem. Ten harmoniczny mariaż między konkretem a symbolem oraz widzialnym a słyszalnym to najbardziej rozpoznawalny znak stylu Marcina Stańczyka. Włącz płytę. Usiądź. Zamknij oczy. Co widzisz?

Jan Topolski (tekst z książeczki)

---

Nagrania zrealizowano w marcu 2018 roku w Sali Koncertowej NOSPR w Katowicach w ramach projektu PWM „100 na 100. Muzyczne dekady wolności” (Some Drops), 26 kwietnia 2018 roku w Sali Czarnej Narodowego Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego (Sursounds).