Sceny liryczne
z poematu Adama Mickiewicza "Dziady"

Chociaż dziewiętnastowieczna twórczośç kantatowa była niezwykle obfita i różnorodna, w repertuarze koncertowym naszych czasów przetrwało z niej niewiele. Kompozytorzy, nawet ci najwybitniejsi, często uznawali ten gatunek za nadający się wyłącznie do tworzenia utworów okolicznościowych, pisanych na zamówienie różnych towarzystw muzycznych albo amatorskich czy półamatorskich stowarzyszeń chóralnych w celu upamiętnienia rozmaitych rocznic i jubileuszy, zarówno świeckich jak i religijnych. Wększość takich efemerycznych opusów, które najczęściej nie były dziełami najwyższych lotów, po jednorazowym wykonaniu wędrowało do lamusa. W ten nurt wpisuje sę´ także spuścizna kantatowa wielu kompozytorów polskich, nawet tej miary co Józef Elsner czy Władys?aw Żeleński. Jakby na przekór tej dominującej tendencji, w muzycznym mikrokosmosie Moniuszki kantata zajmuje bardzo wysoką pozycję.

---

Opera Narodzowa w Warszawie, 08-2022